ஃபஹீமா ஜஹான் கவிதைகள் – எம். ஏ. நுஃமான்

ஃபஹீமாவை ஒரு பெண் கவிஞர் என்றோ, பெண் ணியக் கவிஞர் என்றோ நான் அடையாளப்படுத்த விரும்பவில்லை. அவர் ஒரு பெண் என்ற உயிரியல் அம்சமும், ஆணாதிக்கச் சமூகச் சூழலில் அவர் தான் பெண் என்ற பெண்ணிய அரசியல் சார்ந்த சமூகநிலைப் பட்ட பிரக்ஞை பெற்றிருப்பதும் அவரது கவிதைகளில் அழுத்தமாக வெளிப்படுவது உண்மைதான். ஆனால், பெண் என்ற அடையாளத்துக்கு அப்பாலும் அவரது கவிதைகள் விரிவுபெற்றுள்ளன. தனது சமூகத்தின், தனது தேசத்தின், தான் வாழும் உலகத்தின் ஒரு உறுப்பினர் என்ற வகையில் அவரது கவிதைகளின் உணர்வுத் தளம் இவை எல்லாவற்றையும் தழுவி நிற்கின்றது.

2

1980க்குப் பிறகு தமிழ்க் கவிதையில் வலிமையாக ஒலிக்கத் தொடங்கிய பெண்ணின் குரல் – பல ஆண் கவிஞர்களையும், ஆண் முதன்மைச் சிந்தனை வட்டத் தினரையும் அசௌகரியப்படுத்திய அதே குரல் – ஃபஹீமாவின் கவிதைகளிலும் தீர்க்கமாக ஒலிப்பதை நாம் காண்கிறோம். பெண் என்ற வகையில் தனக்கு ஆண்களால் வரையறுக்கப்பட்ட எல்லையை அவர் உடைக்கிறார். அதை அவர் கேள்விக்கு உட்படுத்து கிறார். ‘அவள் அவளாக” என்ற கவிதை இதுபற்றிய ஒரு பிரகடனமாகவே அமைகின்றது

உனது தேவதைக் கனவுகளில்

அவளுக்குக் கிரீடங்கள் வேண்டாம்

உனது இதயக் கோவிலில்

அவளுக்குப் பூசைப்பீடம் வேண்டாம்

உனது ஆபாசத் தளங்களில்

அவளது நிழலைக்கூட

நிறுத்தி வைக்க வேண்டாம்.

வாழ்க்கைப் பாதையில்

அவளை நிந்தனை செய்திட

உனது கரங்கள் நீளவே வேண்டாம்

அவளது விழிகளில்

உனது உலகத்தின் சூரிய சந்திரர்கள் இல்லை

அவளது நடையில்

தென்றல் தவழ்ந்துவருவதில்லை

அவளது சொற்களில்

சங்கீதம் எழுவதும் இல்லை

அவள் பூவாகவோ தளிராகவோ

இல்லவே இல்லை

காலம் காலமாக நீ வகுத்த

விதிமுறைகளின் வார்ப்பாக

அவள் இருக்கவேண்டுமென்றே

இப்போதும் எதிர்பார்க்கிறாய்……..

எல்லா இடங்களிலும்

அவளது கழுத்தை நெரித்திடவே

நெருங்கிவருகிறது உனது ஆதிக்கம்

அவள் அவளாக வாழவேண்டும்

வழிவிடு.

‘கிரீடங்களை அவமதித்தவள்” என்ற கவிதையிலும் இதே குரல் இன்னும் உரத்து ஒலிக்கின்றது.

எக்காலத்திலும் இனி

உங்கள் பீடங்களில் முழந்தாளிட வரமாட்டேன்

நீங்கள் ஆராதிக்கும் நாமங்களிலும் சேரமாட்டேன்.

ஆதிமுதல் போற்றிவரும்

அந்தக் கிரீடங்களின்மீது

அவமதிப்பை விட்டெறிகிறேன்

உங்கள் அலங்காரப் பட்டினங்களின்

துர்வாடையையும் பேரிரைச்சலையும்

சகித்திட முடியாமல் அகன்று போகிறேன்.

இந்த வகையான எதிர்ப்புணர்வு ஃபஹீமாவின் பல கவிதைகளில் வெளிப்படுகிறது. பெண்ணின் துயரத் துடனும், குமுறலுடனும், கோபத்துடனும் அது பதி வாகியுள்ளது. அம்மா, அவளை வழியனுப்பிய இடம், எல்லைக் கோட்டில் தடுக்கப்பட்டவள், காட்டுமிராண் டியிடம் சிக்குண்டவள், ஊற்றுக்களை வரவழைப்ப வள், பேய்களால் தின்னப்படுபவள், பேறுகள் உனக்கு மட்டுமல்ல, எனது கைமாற்றி ஏந்திக்கொள், அவளுக் குச் சட்டம் வகுத்தது யார்? தற்கொலை, வயற்காட்டுக் காவற்காரி போன்ற கவிதைகளை இதற்கு உதாரண மாகக் காட்டலாம். விழிப்புற்ற பெண்மைபற்றிய பிரக் ஞையின் வெளிப்பாடாக நாம் இக்கவிதைகளைப் புரிந்துகொள்ள முடியும்.

ஆதித் துயர், ஆதித் திமிர் ஆகிய தொடர்களை சமூகத்தில் வேரோடியுள்ள நெடுங்காலப் பால்நிலைப் பிளவின் குறியீடுகளாகத் தன் கவிதைகள் சிலவற்றில் ஃபஹீமா கையாண்டுள்ளார். இவ்வகையில் ‘ஆதித் துயர்” என்ற கவிதை மிகவும் கவனிப்புக்குரியது. பாலை வெய்யிலில் ஒரு மூதாட்டியின் வழிநடைப் பயணத்தின் ஊடாக துயர் படிந்த பெண்ணின் வாழ்வு இக்கவிதையில் சித்திரமாகின்றது. பெண்ணின் நெடுங் காலத் துயரின் குறியீடாகவே இச் சிறிய கவிதை அமை கின்றது எனலாம்.

நிழல் மரங்களற்றுச்

சூரியன் தவித்திடும் நெடுஞ்சாலையோரம்

வெய்யிலை உதறி எறிந்தவாறு

நடக்கிறாள் மூதாட்டி

குதி கால்களால்

நெடுங் களைப்பை நசுக்கித் தேய்த்தவாறு

காற்றைப் பின் தள்ளிக்

கைகளை வீசுகிறாள்

வெய்யில்

மிகப் பெரும் தண்டனையை

வழி நீழப் பரவ விட்டுள்ளது

வேட்டை நாய்போல

அவள் முன்னே ஓடிச் செல்கிறது நிழல்

பதிந்தெழும் ஒவ்வொரு சுவட்டிலும் தேங்கித் துடிக்கிறது

ஆதிமுதல் அவளைத் தொடரும் துயர்

பெண்ணின் துயர் ஆதித் துயரெனின், ஆணின் திமிர் ஆதித் திமிராகின்றது ஃபஹிமாவின் கவிதை களில். ‘தற்கொலை’ ஆணால் வஞ்சிக்கப்பட்ட பெண் ணைப்பற்றிய கவிதை. வலுவான மொழியில் ஆணின் ஆதித் திமிர் பற்றி அது பேசுகிறது:

அற்ப புழுதான் – நீயெனினும்

வலுத்த குரலுடனும்

ஓங்கிய கரங்களுடனும்

எப்பொழுதும் அவளை விரட்டினாய்

ஆதித் திமிரின் அடங்காத ஆங்காரத்துடன்

எளியவளின் தேவைகளை

எட்டி உதைத்தாய்…..

நீ கொடுத்த சுமைகளையும்

அந்த உடலையும்

உன்னிடமே எறிந்துவிட்டாள்

இனி எக்காலத்திலும்

உன்னெதிரே வரப்போவதில்லை

நீ துன்புறுத்திய அவள் ஆத்மா

ஆணின் ஆதித் திமிரை நிராகரிக்கும் பிறிதொரு கவிதை ‘கடைசிச் சொல்.’ ‘நம்மெதிரே வீழ்ந்து கிடக் கிறது காலத்தின் பிறிதொரு முகம்” என கவித்துவ வீச்சோடு தொடங்குகிறது கவிதை.

நீ உரிமை கொண்டாடிய

எல்லாவற்றிலிருந்தும்

எனை விடுவித்துக்கொண்டேன்

துயரத்தில் பதைபதைத்த சொற்களையும்

துரோகத்தால் நசுங்குண்ட சத்தியங்களையும்

உனது சுவர்களுக்குள்ளேயே விட்டுவிட்டு

வெளியேறிப் போகிறேன்

இப்பொழுதும்

ஆதித்திமிர் தடுத்திட உன்னிடம் எஞ்சியுள்ளது

ஒரு சொல்

விதி தன் கண்ணீரை வழியவிட்ட சொல்

நாம் நமக்குக் கிடைத்திடக்

காத்திருந்த கடைசிச் சொல்

அந்தக் கடைசிச் சொல் எதுவாகவும் இருக்கலாம். அது அவ்விருவரின் இழப்பையும் மீட்டெடுக்கக்கூடிய சொல். ஆதித்திமிர் அதையும் தடுத்துவிட்டது என் கிறாள் பெண். இவ்வாறு ஆணின் ஆதித் திமிருக்கு எதிரான, பெண்ணின் ஆதித் துயரிலிருந்து மீழ்வதற்கான விழிப்புற்ற பெண்ணின் குரலாக அமைகின்றன ஃபஹி மாவின் பெரும்பாலான கவிதைகள்.காதல் உணர்வு சார்ந்த அவரது சில கவிதைகளிலும்கூட ஆண்மைக்கு அடிமைப்பட்டுப் போகாத சமத்துவமான காதலுக்கான குரலே ஒலிக்கின்றது. மிகை யுணர்ச்சியற்று வாழ்வின் முரண்பாடுகளை எதிர்கொள் ளும் குரல் இது.

அன்பு பொங்கிப் பிரவகித்த அபூர்வ நாட்களில்

நிழல்போலப் பிரிவைச் சொல்லிப் பின்வந்தது காலம்

நான் வரச் சாத்தியமற்ற இடங்களில் நீயும்

நீ வரத் தேவையற்ற இடங்களில் நானும்

வாழ்வின் விதிமுறைகள்

எனதுலகையும் உனதுலகையும்

வேறு பிரித்தவேளையில்

விடைபெற்றோம்

ஒன்றித்துப் பறந்த வானத்தையிழந்தோம்

இறுதியாக அன்றுதான் அழகாகச் சிரித்தோம்

எனது சூரியனும் தனித்துப் போயிற்று

உனது சந்திரனும் தனித்தேபோயிற்று

(எனது சூரியனும் உனது சந்திரனும்)

உனது மகிழ்ச்சிகளையெல்லாம்

என்னிடமிருந்தே பெற்றுக் கொண்டாய்

எனது துயரங்களையெல்லாம்

நீயன்றோ ஏற்படுத்தித் தந்தாய்?

தாங்க முடியாத வலிதருகின்ற உன்

தளைகளிலிருந்து

என்னை விட்டுவிடேன் – போகிறேன்…

உனது அதிகாரங்களையும்

எனது அண்டிவாழ்தலையும்

கீழிறக்கிவைத்துவிடுவது

சாத்தியமெனில் ஒன்று சேர்வோம்

(நீ அவனைக் காதலித்தாயா)

நெடுங்காலத் தாமதத்தின் பின்

இப்போது அழைக்கிறாய்

எந்த மன்னிப்புமற்ற வியாக்கியானங்களோடு

பதுங்கிப்பதுங்கி வந்திருக்கிறாய்

முதன் முறையாக உன்னை எறிந்தேன்

இதயத்திலிருந்து சாக்கடைக்கு

மாசுற்றவைகளைத் தூக்கியெறிந்திட

இருதடவைகள் சிந்தித்ததேயில்லை நான் …

சொல்

அன்பானவனாக இருந்தாயா? ..

தாரை வார்த்துத் தந்திட

எவருமே முன்வராத வாசலொன்றில்

தாகித்தக் கிடந்தவளைக் கைவிட்டுச் சென்றபோதும்

அன்பானவனாக இருந்தாயா?

எனக்கும் உனக்குமான உலகின்

கடைசி வாசலையும் மூடி

முத்திரையிட்டாயிற்று

அந்தப் பிசாசை இருகூறாக்கி

நெஞ்சத்துச் சீசாக்களில் அடைத்தாயிற்று

(உன்னால் நான் நனைந்த மழை)

3

இனத்துவ மோதல், அரசியல் வன்முறை, யுத்தம் என்பவற்றால் நேரடியாகப் பாதிக்கப்படாத தென்னி லங்கைக் கிராமம் ஒன்றை வாழிடமாகக் கொண்டவர் ஃபஹீமா ஜஹான். ஆயினும் ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான, யுத்தத்துக்கும் வன்முறைக்கும் எதிரான மனச் சாட்சியின் குரலாக அவரது கவிதைகள் சில அமைந் திருப்பது அவரது அரசியல் பிரக்ஞையின் விசாலத்தைக் காட்டுகின்றது எனலாம். 1980களிலிருந்து ஈழத்தில் வளர்ச்சியடைந்த – தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் முற்றிலும் புதுமையான, இன விடுதலை சார்ந்த அரசி யல் போராட்ட – எதிர்ப்புக் கவிதைகளில் ஃபஹீமா வின் பங்கு சிறிதெனினும் இது தொடர்பான குறிப்பிடத் தக்க சில கவிதைகளையேனும் அவர் எழுதியுள்ளார்.

இலங்கையின் இனத்துவ அரசியல் சூழல் சிக்கலானது, குழப்பங்கள் மலிந்தது. இனத்துவ முரண்பாட் டையும் மோதலையும் வெள்ளை, கறுப்பு என மிகை எளிமைப்படுத்தி, அதன் ஒரு பக்கத்தைச் சார்ந்து நிற்பது இனத்தேசியவாதிகளைத் தவிர நிதானமான அரசியல் பார்வை உடையவர்களுக்குச் சாத்தியமல்ல. இது தொடர்பான ஃபஹீமாவின் ஒரு சில கவிதைகளில் ஒரு புறச் சார்பு, அதாவது தமிழ்த் தேசிய நோக்குநிலை, வெளிப்படுகின்றது எனினும் பொதுவாக அரசியல் வன்முறைக்கும் ஒடுக்கு முறைக்கும் எதிரானவராகவே அவர் இருக்கிறார். ‘அவர்களுக்குத் தெரியும்’ கவிதை அமைதி நிலவிய தமிழ்ப் பிரதேசத்தில் அரச வன்முறை புகுந்தமை பற்றிப் பேசுகின்றது.

அறிமுகமற்ற பேய் பிசாசுகளையெல்லாம்

அழைத்துக்கொண்டு இரவுகள் வந்தடைந்தன

எமது வான வெளியை

அவசரப்பட்டு அந்தகாரம் ஆக்கிரமித்தது

அடர்ந்து கிளைவிரித்துக் காற்றைத் துழாவியபடி

எம் மீது பூச்சொரிந்த வேம்பின்

கிளைகள் முறிந்து தொங்கிட அதனிடையே

அட்டுப்பிடித்த கவச வாகனங்கள்

யாரையோ எதிர்கொள்ளக் காத்திருந்தன

எமதண்ணன்மார் அடிக்கடி காணாமல் போயினர்

எமது பெண்களின் வாழ்வில் கிரகணம் பிடித்திட எதிர்காலப் பலாபலன்கள் யாவும்

சூனியத்தில் கரைந்தன

தற்போதெல்லாம் குழந்தைகள்

இருளை வெறுத்துவிட்டு

சூரியனைப் பற்றியே அதிகம் கதைக்கிறார்கள்

அவர்தம் பாடக் கொப்பிகளில்

துப்பாக்கிகளை வரைகிறார்கள்

பூக்களும் பொம்மைகளும் பட்டாம்பூச்சிகளும்

அவர்களைவிட்டும் தூரப் போயின

இத்தகைய சித்திரத்தை 1980க்குப் பிந்திய ஈழத்துக் கவிதைகளில் நாம் அடிக்கடி காணலாம். அரச வன் முறையின் வருகை ஆயுதப் போராட்டத்தின் உடன் விளைவுதான். கடந்த சுமார் முப்பது ஆண்டுகளில் வன் முறை, வன்முறைக்கு எதிரான வன்முறை என தொடர்ச் சியாக ஈழத்து வாழ்வு சிதறடிக்கப்பட்டது. அரச வன் முறையினால் வெஞ்சினமுற்ற இளைஞர்கள் ஆயிரக் கணக்கில் விடுதலை இயக்கங்களில் இணைந்து விடு தலைக்காகத் தம் வாழ்வைத் தியாகம் செய்ய முன்வந்த னர். (இன்னும் ஆயிரக் கணக்கானோர் சுயவிருப்பற்று பலாத்காரமாக இயக்கங்களுள் உள்வாங்கப்பட்டனர் என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்.) முக வரியற்ற நெருப்பு நிலவுக்கு, ஒரு கடல் நீரூற்றி அகிய ஃபஹீமாவின் கவிதைகள் இவ்வாறு உயிர்த்தியாகம் செய்ய முன்வந்த தமிழீழ விடுதலைப் போராளிகளை மகிமைப்படுத்தி அங்கீகரிக்கும் கவிதைகளாக உள்ளன. முகவரியற்ற நெருப்பு நிலவுக்கு என்ற கவிதையில் ஆதிரை என்ற பெண் போராளி அவளது சக மாணவி யால் நெருப்பு நிலவாக உருவகிக்கப்படுகிறாள். அதன் சில வரிகள்:

…….

ஆதிரை

கடைசியாக நீ கல்லூரி வந்த தினம்

அதுவென்றுதான் நினைக்கிறேன்

அன்று சிரித்திடவே இல்லை நீ

சிந்தனை வயப்பட்ட முகத்துடன்

கல்லூரி வளவெங்கும் அலைந்து திரிந்தாய்

பின்னர் நான் பார்க்க நேர்ந்த

போராளிகளின் படங்களிலெல்லாம்

உன் முகத்தைத் தேடித் தோற்றேன்…

துப்பாக்கி வரைந்த

உன் இரசாயனக் குறிப்பேட்டைப்

பத்திரப்படுத்திவைத்துள்ளேன்

பாடத்தை விட்டு

உன் கவனம் திசைமாறிய தருணங்களில்

ஓரங்களில் நீ எழுதியுள்ள வாசகங்கள்

விட்டுவிடுதலையாகும்

உன் சுதந்திரக் கனவைச் சொல்கின்றன

உன் நகர்வுகளை மோப்பம் பிடிக்கும் அறிமுகமற்ற சப்பாத்துக்கால்கள்

சனியன்களால் ஆட்டுவிக்கப்படும் நாளைகளிலும்

எமது வாழிடங்களில் பதிந்துசெல்லலாம்

நீ கவனமாயிருந்து இலட்சியத்தை வெற்றிகொள்

ஒருகடல் நீரூற்றி என்ற கவிதை கடற்போரில் மாண்ட போராளிக்காக இரங்கும் அவனது காதலியின் ஆழ்ந்த சோகக் குரலாக அமைந்துள்ளது. அக்கவிதை யின் இறுதிப்பகுதி:

பரணி..

உன் நினைவுகள் தேய்ந்துகொண்டிருந்த வேளை

மாரிக்கால அந்திப்பொழுதொன்றில்

நனைந்த சீருடைகளிலிருந்து நீர் சொட்டச்சொட்ட

மீளவும் வந்தாய்

அலையெழுப்பும் கடல்பரப்பினில்

உனக்கான பணி முடிக்கவென விடைபெற்றுப் போனாய்

வாழ்த்துச் சொல்ல வாயெழவுமில்லை

ஆரத்தழுவிட நீ விரும்பவுமில்லை

வெளியே பெய்த மழை என் கன்னங்களில் வழிந்தோட

மழைப் புகாரினூடே மறைந்து போனாய்

திரைகடல் சென்ற திரவியமானாய்

ஆழிப்பரப்பெங்கும் ஊழித் தீ எழுந்து தணிந்தது – நீ

திரும்பிவரவே இல்லை

இன்று வீரர்கள் துயிலும் சமாதிகள் மீது

காலத்துயரின் பெருமௌனம் கவிந்துள்ளது

சமுத்திரத்தையே சமாதியாகக் கொண்டவனே!

இங்கு ஏதுமற்ற உன் கல்லறையில்

ஒரு கடல் நீரூற்றி நிரப்பிடவோ?

தமிழ் ஈழ விடுதலைப் போராட்டம் அதன் முளையிலேயே மக்கள் விரோத அம்சத்தையும் கொண்டிருந்தது. அரச அடக்குமுறைக்கு எதிராக எழுச்சியடைந்த போராட்டம் விரைவிலேயே சகோதர இயக்கங் களுக்கு எதிரானதாகவும், அப்பாவித் தமிழ், சிங்கள, முஸ்லிம் மக்களுக்கு எதிரானதாகவும் வளர்ச்சியடைந் தது. இதன் ஊடாக விடுதலைப் போராட்டம் ஒரு பயங்கரவாதக் குணாம்சத்தைப் பெற்றுக்கொண்டது. அரச பயங்கரவாதம் அதற்கு எதிரான தமிழ் தேசிய பயங்கரவாதம் என இது விரிவடைந்தது. இதுபற்றிய ஃபஹீமாவின் எதிர்வினைகள் தாக்கமானவை. ‘ஒரு மயானமும் காவல் தேவதைகளும்” என்னும் கவிதை முஸ்லீம்களுக்கு எதிரான விடுதலைப் புலிகளின் வன் முறை பற்றிப் பேசுகின்றது. புலம் பெயர்ந்த ஒரு இளை ஞனை முன்னிறுத்திப் பேசுவதாக அது அமைந்துள் ளது. அதேவேளை பொதுவாக வன்முறையின் கொடூரம் பற்றியும் பேசுகின்றது.

அக்கவிதையின் சில பகுதி கள் இவை:

சுழலும் சோகச் சூழலிடை

உனக்கு எதை எழுத?

ஆடிப்பாடி பின் அவலம் சுமந்து நீங்கிய

சோலை வனத்தைத் தீயின் நாக்குகள் தின்று தீர்த்தன

நெற்கதிர்கள் நிரம்பிச் சலசலத்த வயல்வெளிகளை

இரும்புச் சக்கரங்கள் ஊடுருவித் தகர்த்தன

எஞ்சிய எமது பள்ளிவாசல்களும் அசுத்தமாக்கப்பட்டன

மண்ணை மீட்டெடுக்கும்

போராட்டத்தில் மனிதர்கள் வீழ்ந்திட

பேய்கள் உலாவிடும் பூமிமாத்திரம்

தரிசுதட்டிக் கிடக்கிறது

இரத்தம் உறிஞ்சிய மண்ணில்

எத்தகைய வசந்தம் துளிர்த்திடுமினி …

தளைகளை வெட்டியெறிந்திடப் புறப்பட்ட விடுதலைப்

பிரவாகம் உனை வீடுதுறக்கவைத்தது

நீ வாழ்ந்த தேசம் இன்றுன்னை

எந்தப் பாடலைக் கொண்டும்

வரவேற்கும் நிலையிலில்லை …

உங்கள் மொழியும் எங்கள் வாழ்வும் வேறாக்கப் பட்டபின்… என்னும் கவிதையும் முஸ்லிம் விவசாயிகள் மீது கட்விழ்த்துவிடப்பட்ட புலிகளின் வன்முறை பற்றியே பேசுகின்றது.

அந்த வயல்வெளி மீது வாழ்வும் மொழியும்

வேறுபிரிக்கப்பட்டது

வானமும் திசைகளும் விக்கித்து நின்றிட

விதியெழுதப்பட்டது

எனத் தொடங்கும் கவிதை இவ்வாறு முடிகின்றது:

மாலைப் பொன்னொளி கவியெழுத வரும்

அழகிய வயல்வெளியைச்

சனியன்கள் தம் துயரப் போர்வை கொண்டு மூடின

மரணப் பீதியுடனான ஓலம் திசைகளை உலுப்பிற்று

வயல்வெளி கடந்து அவ்வதிர்வு

நீலம் பூத்த மலைகளையும் அடிவானையும்

நீண்டு தொட்டது

அறுவடைக்குச் சென்ற அப்பாவிகள்

அறுவடை செய்யப்பட்டனர்

பின் உழவு இயந்திரப் பெட்டிகளில்

நெல் மூடைகளுக்குப் பதிலாகத்

துண்டாடப்பட்ட சடலங்கள்

எடுத்துவரப்பட்டபோது

எல்லாம் தடுமாறி நின்றன

இவ்வாறு வன்மமும் வெறுப்பும்

வாரியிறைக்கப்பட்ட

வரலாற்றுக்காயம் நிகழ்ந்தது எல்லாவற்றையும் வீழ்த்திச் சிதைத்து

அள்ளிப்போனது பிரளயத்தின் பெருங்காற்று

பொதுவாக வன்முறைக்கு எதிரான கவிதை வரிகள் ஃபஹீமாவின் கவிதைகளில் விரவிக்கிடக்கின்றன. என் றாலும், ஈழத்தின் வன்முறைச் சூழல் பற்றிய ஒரு மொத் தமான சித்திரத்தைத் தருகிறது அவரது அடவி – 2007 என்ற சிறிய கவிதை. செறிவான படிமங்களால் நிரம்பிய இக்கவிதை ஈழத்தின் அவலம் பற்றிய ஒரு முழுமை யான குறியீடு எனலாம்.

தீ மூட்டப்பட்ட

வனத்தை விட்டுத்

தப்பித்துப் பறக்கிறது

பறவை

சிங்கத்தோடு நரிகளும்

புலியோடு ஓநாய்களும்

அணிதிரண்ட அடவியில்

அபயம் தேடியலைகிறது

மான்குட்டி

வற்றிய குளத்தில்

வந்திறங்கிய கொக்குகள்

நீர் ததும்பும் நதிகளில்

சேர்ப்பிக்கும் கதைகள் பேசி

மீன்களைக் காவிப்

பறக்கின்றன மலையுச்சிக்கு

தேனீக்களை விரட்டியடித்துத்

தேன் சொட்டும் வதையை

அபகரித்துக்கொண்டது

கரடி

அடவியெங்கும்

அதிர்ந்து ஒலிக்கிறது

என் தேசத்து

மானுடத்தின் பேரவலம்

சிங்கத்தோடு நரிகளும் புலியோடு ஓநாய்களும் அணிதிரண்ட அடவியில் அபயம் தேடி அலையும் மான்குட்டி ஈழத்து வாழ்க்கையைக் கச்சிதமாக உரு வகிக்கும் படிமமாகும்.

4

ஃபஹீமாவின் கவிதைகள் இயற்கையின் வண்ணங் கள் பற்றிய காட்சிப் படிமங்களால் நிறைந்திருக்கின் றன. அவை தனித்து நிற்காது சங்கக் கவிதையியல் கூறுவதுபோல் முதல், கரு, உரி மூன்றும் பின்னிப் பிணைந்தனவாக உரிப்பொருளுக்கு ஊட்டம் கொடுப் பனவாக அமைகின்றன. இனிய குரலெடுத்துப் பாடும் உன் பாடலுடன்

வசந்தகாலமொன்று என் அடவிகளில் வந்துவிழும்

துயரங்கள் நிரம்பித் தாக்கும் வேளைகளில்

வேதனையில் உன் சிரிப்பொலி எழும்போது

அகால இடிமுழக்கத்தில் என் வானம் அதிரும்

ஏதோ ஓர் ஆறுதலில்

நீ என் கிளைகளில் தாவிக் குரலலெழுப்பும்போது

கார்காலமொன்று என் வேர்களைச் சூழும்

மரணத்தைப் பற்றியும்

நிலையற்ற வாழ்வின் நியதிகள் பற்றியும்

மகானைப்போல் நீ போதிக்கும் தருணங்களில்

கடும் கோடைகாலமொன்று என்

கால்களைச் சுற்றிவந்து பெருமூச்செறியும்

ஆனாலும் அன்பே!

இலையுதிர் காலத்தில் விக்கித்து நின்றபோது

ஓராயிரம் இலைகளும் உதிர்ந்துபோகையில்

என்னிடம் புன்னகைக்கக் கெஞ்சிய

உன் கீச்சலுடன் பனித்துளிகள் சொரிந்திடலாயின

(குரங்குகள் பிய்த்த கூடு)

பொன்னந்திக் கிரணங்கள் படியத்தொடங்கிய மாலையில்

குளிர்ந்த மலையை விட்டுக் கீழிறங்கித்

தும்பிகள் பறந்து திரிவதும்

தங்கநிறக் கதிர்கள் ஆடுவதுமான வயல் நிலங்களையும்

நீரோடைகளையும் தென்னந் தோப்புகளையும் ஊடுருவி

மனிதர்கள் வடிந்துபோன சந்தைக் கட்டடங்களையும்

மஞ்சள் வண்ணப் பூச்சொரியும் பெருவிருட்சத்தையும்

தாண்டி நீ சந்திக்கு வந்தாய்

(எனது சூரியனும் உனது சந்திரனும்)

பகல் முழுதும்

மலைகளின் சாம்பல் நிறப் போர்வைகள்

தேங்கிக்கிடக்கும் இருள்

மாலையில் பதுங்கிப்பதுங்கி மலையிறங்கி

ஊரின் திசைகளெங்கிலும்

உறைந்திட ஆரம்பிக்கும் கணங்களில்

என்னை வழியனுப்பிவைப்பாய்

(இரகசியக் கொலையாளி)

நட்சத்திரங்கள் பூத்த வானம் விரிந்திருந்தது

எமக்குப் பின்னால்

பாதியாய் ஒளிர்ந்த நிலவு தொடர்ந்து வந்தது

தூரத்து வயல்வெளியை மூடியிருந்தது வெண்பனி

தென்னைகளில் மோதி குடியிருப்புகளை ஊடுருவி

எம் செவிவழி நுழைந்தது

வங்கக் கடலில் எழுகின்ற அலையோசை

சந்தடி ஓய்ந்த தெருவழியே

நீயும் நானும் விடுதிவரை நடந்தோம் (ஒரு கடல் நீரூற்றி)அழகிய படிமங்களால் நிறைந்த மழை, வெயில் ஆகிய கவிதைகள்கூட  தனியே மழையையும் வெயி லையும் பற்றியவை அல்ல. அவையும் பெண்ணுடனும் சமூக யதார்த்தத்துடனும் உறவுபடுத்தப்படுகின்றன.

இறுக மூடப்பட்ட

வீட்டினுள் வரமுடியாது

நனைந்துகொண்டிருக்கிறது

மழை

எனத் தொடங்கும் ‘மழை’ கவிதை

ஓய்ந்திட மாட்டாமல்

இன்னொரு

வெப்ப மழை பெய்துகொண்டிருந்த

அவள் முகத்தில் வீழ்ந்த கணத்தில்

தனது ஆவேசமெல்லாம்

ஒடுங்கிப்போய்விடப்

பெய்வதை நிறுத்திப்

பெருமூச்செறிந்து போயிற்று

அந்த மழை

என முடிகிறது. வெயில் கவிதையின் சில பகுதிகள் வருமாறு:

வெட்டியகற்றப்பட்ட மரம்

விட்டுச்சென்ற வெளியில்

அதிரடியாக

இறங்கிக்கொண்டிருக்கிறது வெயில்…

தாய்த்தேசத்தில் அனாதையாக்கப்பட்ட மகள்

புகலிடம் ஒன்றைத் தேடிப் போகிறாள்

நிழல்களை விரட்டும் பிறிதொரு வெயில்

அவள் பின்னே போகிறது

கண்ணீர் வற்றாத இத்தீவையும்

குறுகுறுக்கும் மனதுடன்

கடக்கிறது வெயில்

ஈரத்தை உறிஞ்சிக்கொண்டு

இரத்தக்கறைகளை அப்படியே விட்டுவிட்டு

‘நஞ்சூட்டப்பட்ட மரம்”, ‘அழிவின் பின்னர்’ ஆகிய கவிதைகள் இயற்கை அழிக்கப்படுவதை மிகுந்த கோபத்துடனும் சோகத்துடனும் பேசுகின்றன. பெண் ணுக்கும் இயற்கைக்கும் இடையிலான பிணைப்பை யும் உறவையும் ஃபஹீமாவின் கவிதைகள் மிக நுட்ப மாகச் சித்திரிக்கின்றன. ‘ஊற்றுக்களை வரவழைப்ப வள்”, ‘அவள் வளர்க்கும் செடிகள்”, ‘நிலம்” ஆகிய கவிதைகள் நிலத்தை உயிர்ப்பிக்கும் பெண்களைப் பற்றி மிகுந்த கவித்துவத்துடன் பேசுகின்றன. இந்தக் கவிதைகள் அவரின் இளமைக்கால அனுபவங்களின் வெளிப்பாடு என நினைக்கிறேன். இந்தக் கவிதைகளில் வரும் சிறுமி அவராகவே இருக்கலாம். இயற்கையை ரசிக்கும் உள்ளத்தில் இருந்துதான் கவிதை ஊற்றெடுக் கும். அவள் வளர்கும் செடிகள் ஃபஹீமாவின் சிறந்த கவிதைகளுள் ஒன்று எனலாம். ஃபஹீமாவின் கவிதை களிலே மிகவும் நீளமானது நிலம் என்னும் கவிதை. இதுவும் அவருடைய சிறந்த கவிதைகளுள் ஒன்று எனத் தயக்கமின்றிக் கூறலாம். நிலத்தை உயிர்ப்பித்து, நிலத் துக்கே தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்து, அந்த நிலத்தி லேயே அடங்கிப்போன ஒரு பெண்ணைப் பற்றிய ‘காவியம்’ என இதனைக் கூறலாம். இதில் வரும் பெண் அவருடைய அம்மம்மாவாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்;. தன் சிறு பராயத்தோடு பிணைந்திருந்த அம்மம்மா பற்றி உணர்வு கொப்பளிக்கும் கவிதைகள் சிலவற்றை ஃபஹீமா எழுதியிருக்கிறார். ‘இரகசியக் கொலையாளி” அதில் முக்கியமானது. அம்மம்மாவின் மரணத்தின் துயர் வழிந்தோடும் கவிதை அது. நிலம் என்னும் கவிதை நிலத்தோடு பிணைந்த பாட்டியைப் பற்றிய சிறுமியின் நினைவுகளாக விரிகிறது. பாட்டி நிலத்துக்கு உயிர் கொடுத்தவரலாற்றையும் அவளது அன்றாட உழைப்புச் செயற்பாடு பற்றியும் பேசுகிறது. அவளது ‘வியர்வையையும் நீரையும் பருகிப்பருகி அவளைச் சூழப் புதிது புதிதாய்” செழிப்படைந்த நிலத்தோடு அவளுக்கு இருந்த பிணைப்பு பற்றிப் பேசுகிறது. கடைசியாக அவளுடை தனிமைத்துயர் பற்றிப் பேசுகிறது.

இறுதியில்,

ஓயாது அழைத்துக் கொண்டிருந்த

அரூபக் குரல் ஒன்றுக்குப் பதில் அளித்து

அவள் போனாள்

புற்களையும் செடிகளையும் வளரவிட்டு

அந்த நிலம்

அவளைப் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டது

என முடிகிறது கவிதை.

விழிப்படைந்த பெண்மையின் குரலாகவும், அதி காரத்துக்கும் அடக்குமுறைகளுக்கும் எதிரான குரலாக வும், அன்பு, பாசம், சமத்துவமான காதல் என்பவற்றின் குரலாகவும், இயற்கையின் குரலாகவும் அமையும் ஃபஹீமாவின் கவிதைகள் எளிமையானவை, நேரடியா னவை, அதிக அலங்காரங்கள் அற்றவை. அதேவேளை, படிமச் செறிவு மிக்கவை. இவை இவரது கவிதைகளின் பலம் என்று சொல்வேன். இளம் தலைமுறையைச் சேர்ந்த முக்கியமான ஈழத்துக் கவிஞர்களுள் ஒருவராக ஃபஹீமாவின் கவிதைகள் அவரை அடையாளப் படுத்துகின்றன.

இன்று எழுதும் பெரும்பாலான கவிஞர்களைப் போல் ஒரேவகையான மொழி நடையையே இவரும் கையாள்கின்றார். பன்முகப்பட்ட கவிப் பொருளும் பன்முகப்பட்ட மொழி நடையும் கவிதைக்கு ஒரு பன்முகத் தன்மையைத் தருவன. ஃபஹீமாவின் எதிர்காலக் கவிதை இப்பன்முகத்தன்மையைப் பெற்று தமிழ்க் கவிதைக்கு மேலும் வளம் சேர்க்கும் என்று நம்புகிறேன்.